| Wiadomości archiwalne |
2001 |
. |
. |
. |
. |
. |
. |
. |
|||||
| 2002 |
|||||||||||||
| 2003 |
9. |
||||||||||||
| 2004 |
|||||||||||||
| 2005 |
3 |
4 |
5 |
6 |
7 |
8 |
9 |
10 |
11 |
12 |
|
|
|
Marzec 2005
|
|
31.03.2005 Jest już znany terminarz rozgrywek klasy okręgowej piłki nożnej rundy wiosennej sezonu 2004/2005. W meczu inauguracyjnym Orzeł Rudnik zagra w najbliższą niedzielę w Rudniku z Sanną Zaklików. Początek meczu zaplanowano na 15:00. Pełny terminarz rozgrywek można znaleźć na stronie Sport w Rudniku. 29.03.2005 Sprostowanie. W ostatnim sparingu Orzeł Rudnik przegrał z LZS Ździary 4:5. Bramki dla Orła strzelili : Kopeć 2, Skoczylas i Wala. Nasza drużyna wystąpiła w składzie : Zięba, Madej, Zdeb, Szymonik, Kostyra, Ćwikła, Rzeszutek, Wala, Kopeć, Skoczylas, Grabiec i Koń. Przepraszamy za błąd.
26.03.2005
25.03.2005 W środowym sparingu Orzeł Rudnik przegrał z LZS Ździary 4:5. Dwie bramki dla naszej drużyny strzelił grający trener Hubert Hopeć. [Info Drejek, thx] 24.03.2005 Nowym redaktorem naczelnym "Przeglądu Rudnickiego" została Agniesza Drzymała, znana z wielu ostatnich publikacji o Rudniku na łamach wydawanej w Stalowej Woli "Sztafety". 23.03.2005 Nadbrzeże Rudnej poniżej zapory zostało uszkodzone przez wezbrane wody rzeki. 
Woda opada. "Fakro" przyjmuje do pracy. Podajmy za oficjalnym serwisem internetowym miasta : FIRMA ZATRUDNI W ZAKŁADZIE W RUDNIKU NAD SANEM PRACOWNIKÓW NA NASTĘPUJĄCE STANOWISKA :
1. ELEKTROMECHANIK - PRACOWNIK UTRZYMANIA RUCHU WYMAGANE KWALIFIKACJE : 2. MAGAZYNIER WYMAGANE KWALIFIKACJE : 3. PRZEWOŹNIK WYMAGANIA : ZAINTERESOWANE OSOBY
PROSZONE SĄ O SKŁADANIE OFERT 20.03.2005 Stróżanka wystąpiła z brzegów. Wciąż podnosi się poziom wody w rzekach. Od wczorajszego południa sytuacja zmieniła się dramatycznie. Wczoraj wieczorem pierwsze wozy straży pożarnej jechały już na sygnale w kierunku dzielnicy Stróża. Leniwa zwykle i spokojna, mała Stróżanka nagle zamieniła się w groźną rzekę i wystąpiła z brzegów, zagrażając kilku domostwom i sierocińcowi. Przez całą noc trwała akcja układania worków z piaskiem. Ponieważ poziom wody jeszcze się podnosi, na miejscu wciąż czuwają i pracują strażacy, jest też burmistrz Waldemar Grochowski.    Tak wyglądają dzisiaj okolice mostu na Stróżance na ul. Konopnickiej.  
Strażacy pilnują aby woda nie zalała okolicznych domostw.  Stróżanka w pobliżu mostu na ul. Kończyckiej wygląda dziś bardzo groźnie.    Pod mostem kolejowym rzeka płynie pełną szerokością, od filaru do filaru. Z cyklu - W prasie lokalnej o Rudniku. Burmistrz Waldemar Grochowski pomagał dziadkowi wyplatać koszyki - Tradycja koszykarska w mojej rodzinie tkwi od dawna - przyznaje Waldemar Grochowski, burmistrz Rudnika nad Sanem, polskiej stolicy wikliniarstwa. - Sam pomagałem dziadkowi przy produkcji koszyków, choć nigdy nie zrobiłem całego. Do mnie należało tylko wykonanie spodu koszyka. Zresztą zamiłowanie do koszyków pozostało do tej pory. U nas w domu każdego roku kupuje się kilka koszyków wielkanocnych. Następnie żona wybiera jeden z nich i zabiera się za jego dekorację. Oczywiście jest w nim miejsce na wszystko, co jest potrzebne, czyli chleb, sól, jajka, chrzan, kawałek szynki i kiełbasy. Po włożeniu do środka całego wyposażenia, koszyk nakrywany jest serwetą. 
l od tego miejsca do pracy zaganiany jest Waldemar Grochowski, na którego spada obowiązek poświęcenia pokarmów. Jak już się stało ich rodzinną tradycją, święcą pokarmy przy kapliczce na ul. Doliny w Rudniku nad Sanem. Tak też się stanie podczas nachodzących Świąt Wielkanocnych. Dzisiaj czytelnicy Echa Dnia mogą wygrać w naszym konkursie wielkanocne koszyki podarowane prze burmistza. Czytaj w "Zadzwoń i wygraj". - Chciałem aby w tym szczególnie uroczystym momencie mieszkańcy naszego regionu mogli się cieszyć i mieć jakąś część naszego Rudnika - dodaje Waldemar Grochowski. [Echo Dnia] 19.03.2005 Konsekwencją ostatnich, obfitych opadów śniegu i odwilży, która trwała do wczoraj, jest bardzo wysoki poziom wody w rzekach w okolicach Rudnika. Oto kilka dzisiejszych zdjęć. [kliknij na zdjęciach, aby zobaczyć je w większym formacie]    
Rudna w okolicach zapory  Dzisiaj w pobliżu mostu kolejowego nie można było przejść na drugi brzeg Stróżanki 
 Stróżanka - okolice mostu na ul. Kończyckiej   Stróżanka - widok z mostu na ul. Konopnickiej. W prasie lokalnej o Rudniku. Tym razem w czerwcu Przygotowania do wiklinowego święta idą pełną parą. Pokazy wikliny artystycznej i użytkowej, targi, konkursy dla plastyków i wikliniarzy - to tylko niektóre atrakcje, jakich spodziewać się można w trakcie "Wikliny 2005 Rudnik nad Sanem". W tym roku po raz pierwszy impreza odbędzie się w czerwcu. Znany jest już termin tegorocznej imprezy plenerowej "Wiklina 2005 Rudnik nad Sanem". W tym roku, po raz pierwszy, odbędzie się ona w pierwszy weekend czerwca. Jak poinformowała nas odpowiedzialna za organizację imprezy Krystyna Wójcik, dyrektor Miejskiego Ośrodka Kultury, przygotowania idą pełną parą. Wstępem do "Wikliny 2005" jest otwarta kilka tygodni temu, w Miejskim Ośrodku Kultury, wystawa fotografii zatytułowana "Jak robią to inni". Prezentowane na niej zdjęcia przedstawiają wiklinowe wzornictwo artystyczne i użytkowe stosowane na zachodzie Europy. Celem prezentacji jest zainspirowaziie lokalnych wikliniarzy do poszukiwania innych, nowych sposobów wyplatania wikliny. Wystawy prac wikliny artystycznej znanych i cenionych artystów, to jeden z wielu pomysłów organizatorów "Wikliny". Na czerwcową imprezę plenerową planują oni wypożyczenie z Muzeum im. Władysława Wołkowskiego w Olkuszu kilkudziesięciu eksponatów. Podczas zeszłorocznej, zaprezentowano w Rudniku przeszło 40 dzieł mistrza Władysława Wołkowskiego. Tym razem władze miasta Rudnik chcą ściągnąć jego pozostałe prace z kolekcji liczącej około 145 eksponatów. -Wśród dziel, jakie clicemy ściągnąć są między innymi strojetice, czyli obrazy wykonane z wikliny i sznurka oraz patery i meble - powiedział Sztafecie jeden ze współorganizatorów "Wikliny 2005". Oprócz ekspozycji prac Wołkowskiego, zaplanowano także wystawę autorską Stanisława Dziubaka, zatytułowaną "Trzy dekady z wikliną". W maju, w ramach imprezy odbędzie się również Ogólnopolski Plener Wikliny Artystycznej, wezmą w nim udział m.in. członkowie Ogólnopolskiego Stowarzyszenia "Wiklina". Poza wystawami i pokazami nie zabraknie też konkursów dla wikliniarzy i plastyków. W tym roku ogłoszono dwa konkursy o nagrodę Burmistrza Miasta i Gminy. Pierwszy z nich adresowany jest do artystów - plastyków. Związany jest on z aranżacja otoczenia pomnika hr. Hompescha na rudnickich plantach. Nagrodą w tym konkursie jest przejazd na trasie Nisko -Wiedeń - Nisko. Drugi konkurs jest. skierowany do wikliniarzy. Dotyczy on stworzenia jak największego dzieła z wikliny. Kryterium oceny w tym konkursie będzie wielkość dzieła, pomysłowość twórcy i staranne wykonanie. Wszystkie prace zostaną nagrodzone, zaś wyłoniony spośród nich zwycięzca otrzyma nagrodę w wysokości 1000 złotych. Wykonane w czasie konkursu przedmioty trafią w przyszłości do Centrum Wikliniarstwa. Regulaminy obu konkursów można znaleźć na stronie internetowej urzędu miasta www.rudnik.pl. Przygotowania do "Wikliny 2005 Rudnik nad Sanem" rozpoczęły się już w ubiegłym roku. Jaki będzie ich finał zobaczymy już 3 czerwca. Jedno jest pewne, organizatorzy dokładają wszelkich starań, aby w tym roku, po raz kolejny, zaskoczyć nas nowymi pomysłami. [Sztafeta, Agnieszka Drzymała] 18.03.2005 "Orzeł" Rudnik przed rundą wiosenną. W związku z trudnymi warunkami atmosferycznymi OZPN przesunął termin rozgrywek piłkarskich klasy okręgowej. Planowany na najbliższą niedzielę mecz zostanie rozegrany 26 maja a następną rundę przełożono na 1 czerwca. Swój pierwszy mecz rundy wiosennej "Orzeł" rozegra 3 kwietnia w Rundiku Z Sanną Zaklików. Kibiców zainteresuje z pewnością aktualny skład naszej drużyny. Bramkarze i obrońcy : Grzegorz Bąk Pomocnicy i napastnicy : Od kilku tygodni "Orzeł"
ma nowego, grającego trenera, którym jest Hubert
Kopeć. W kręgu zainteresowań naszej
drużyny pozostają piłkarze "Wikliniarza" Kopki :
15.03.2005 Niezwykłą aktywność w dziedzinie reportażu filmowego przejawia 28 Drużyna Harcerska "Wiklina". W wyniku współpracy rudnickich harcerzy z Telewizją Stalowa Wola oraz z Telewizją Kablową "Diana" powstał kolejny film ich autorstwa. Jest to następny etap przygotowań harcerzy do Rajdu "Arsenał". Ściągnij i oglądnij reportaż - wywiad (35.66 MB) rudnickiej 28 Drużyny Harcerskiej "Wiklina" Uwaga. Ponieważ oglądanie filmu w czasie rzeczywistym wymaga szybkiego łącza, osoby które takim łączem nie dysponują, mogą ściągnąć ten plik na dysk swojego komputera i dopiero potem go otworzyć. W tym celu można np kliknąć na linku do filmu prawym przyciskiem myszy, a następnie użyć opcji "zapisz element docelowy jako" , po czym ściągnąć plik na dysk. Jest to plik AV z rozszerzeniem .wmv (można go odtworzyć standardowym Windows Media Playerem). W reportażu tym harcerze przeprowadzili wywiady z kilkoma znanymi Rudniczanami : Andrzejem Błażem, Waldemarem Grochowskim, Krystyną Wójcik, Ewą Florek, Józefem Sudołem oraz z Mirosławem Olko. Llink do www "Daję słowo" rudnickich harcerzy : http://wiklina.dajeslowo.zhp.pl/ 14.03.2005
13.03.2005 Zakończyła się 44 runda Nieustającej Ligi Znajomości Rudnika. Jak prawidłowo napisała zdecydowana większość uczestników, zdjęcie zostało wykonane z zapory na Rudnej (ul. Mickiewicza). Choć zagadka wydawała się łatwa, to kilku uczestników błędnie zlokalizowało to miejsce a pytanie sprawiło wyraźne kłopoty. Tym większe gratulacje dla Andrzeja Burdzego, który wygrał tę rundę, brawa dla wszystkich, którzy nadesłali poprawne odpowiedzi. Kolejne mmiejsca zajęli : Strażak, Atagao, Maro, Tom, Wojto 5, Keller i Diana Konior. Aktualną klasyfikację generalną można znaleźć na stronie Ligi. Już dawno Rudnik nie doświadczył tak obfitych opadów śniegu, który stał się wyzwaniem tak dla mieszkańców jak i dla służb miejskich. (zdjęcie z czwartku)  Czy ta krótka odwilż to już oznaka nadchodzącej wiosny ? Oto dwa zdjęcia z Rudnika wykonane wczoraj. 
 12.03.2005 Oto kolejny, niezwykle interesujący artykuł z wydanego niedawno "Przeglądu Rudnickiego" nr 4/2004 (32) Ksiądz Franciszek Nicałek WSPOMNIENIA SPRZED LAT Taką typową osadą grupy tarnobrzeskiej była osada w Bielinach, którą sam odkryłem. Leżała ona nad samym brzegiem dzisiejszego Sanu. Wybierając się na ryby, płynąłem często łódką pod bieliński brzeg. Towarzyszyli mi jak zwykle: Jan Pachla, najstarszy i najbardziej z rybołówstwem zapoznany obywatel z Rudnika, rodem z Ulanowa i Jan Urbanik, mieszkający przy ulicy Sanowej. Obydwaj zwrócili moją uwagę na jeden szczegół: przy samym wierzchu, bardzo wysokiego w tym miejscu brzegu Sanu od strony Bielin rysowały się w pewnych odstępach czarne zarysy jakichś jam, czy dołów. Odpowiedzieli mi również, że w tym miejscu co roku brzeg się obrywa w czasie wylewu Sanu i wtedy obsuwają się w raz z ziemią w tym miejscu: kamienie, garnki i jakieś ciarupy. Jak mówili, znaczna połać brzegu została za ich pamięci zniesiona falami Sanu. Zostawiłem ich przy łapaniu ryb, a sam wyszedłem na brzeg, przeprowadzając autopsję miejsca. Nie trzeba było wielkiego znawstwa archeologii, aby spostrzec, że ma się tu do czynienia z prehistoryczną osadą z grupy tarnobrzeskiej. Było to miejsce "na szlamie" - rodzaj pagórka nad samym Sanem, na którym stał wysoki drewniany krzyż. Jak głosi miejscowa legenda, w tym miejscu miał się zatrzymać sam św. Wojciech, gdy przybywał z Czech do Polski. W wysokim, oberwanym brzegu były widoczne całkiem dobrze zarysy poszczególnych jam o rozmiarach 1 1/2 - 3 m. Na dnie tych jam była gruba gliniana polepa. Na niej wyraźne ślady paleniska: polne kamienie dookoła, a w środku paleniska węgiel drzewny, masa kości. Na palenisku albo koło niego były resztki z naczyń. Piszę resztki, bo rzeczywiście były to tylko porozbijane fragmenty naczyń. Nie udało mi się i potem znaleźć w tym miejscu całego naczynia. Fragmenty jednak tych naczyń wskazywały dobitnie, że chodzi tu o grupę tarnobrzeską. Naczynia te bowiem były robione w sposób dość lapidarny, prosty. Z grubsza tylko wygładzone, dość grube, glina z domieszką grubego ziarnistego błyszczyku, słabo wypalona. Pod wierzchem naczyń szedł pas guzków, robionych palcami w glinie, z wyraźnymi odciskami paznokci garncarza. Pod samym zaś wierzchem dookoła biegł pas wybijanych dziurek zapewne przy pomocy jakiegoś rylca. Sama górna część naczyń była lekko profilowana na bok lub zakończona ząbkowato. Polepy pod palenisko były dość grube i to starannie wygładzone w kształcie wielkiej miednicy, której górny brzeg był zakończony jakby trybami od sieczkarni. Od tego dnia bardzo często bywałem w tym miejscu, prowadząc badania powierzchniowe wokół tej osady i penetrując obsypujące się dalsze jamy do Sanu. Na polach, na północ od tej osady znalazłem: krzemienny skrobacz, kilka grocików i koniec ułamanego noża. Były też liczne resztki krzemiennych buł, z których wyłuskiwano pojedyncze groty czy grociki. W następnych dniach ze synem Jana Urbanika - Stanisławem odkopaliśmy całą jamę, zagrożoną zsunięciem do Sanu. Polepę, resztki paleniska, węgiel i kości wraz z ułamkami przewieźliśmy łódką przez San, a następnie przetransportowaliśmy na starą wikarówkę. W czasie tej wyprawy zaskoczyła nas porządna burza i nie mniej potężna ulewa. Przez kilka dni nasze znaleziska musiały schnąć na słońcu. Potem wszystko dokładnie opisałem, całe znalezisko zapakowałem i przez moją uczennicę Lidię Górską, która wtedy chodziła do szkoły w Rzeszowie, podałem prof. Moskwie. Ten, zdumiony i zaskoczony nakazał mi inwigilację miejsca, obiecując, że w krótkim czasie sam przybędzie na przebadanie tego obiektu. Sam w dalszym ciągu, w miarę dokonywanych przeze mnie znalezisk, posyłałem paczki do Rzeszowa, do prof. Moskwy. Jakimś cudem dowiedział się o tym oddział Archeologii w Krakowie i w czasie wakacji przyjechał do mnie swoim autem jakiś profesor archeologii z uniwersytetu krakowskiego. Przedstawił mi się wtedy, ale dziś po pięciu latach nie mogę przypomnieć sobie jego nazwiska. Pojechaliśmy okrężną drogą przez Ułanów na to miejsce. Wraz ze mną była wtedy moja uczennica Jadwiga Zagaja, z którą już nieraz przeszukiwałem pobliskie tereny, a która obecnie wysunęła się na pierwsze miejsce wśród moich uczniów, zarażonych bakcylem staroci. Archeolog był zachwycony tymi jamami jak i malowniczością usytuowania tej prehistorycznej osady. Po dokładnym zapoznaniu się z miejscem, żegnając się z nami, zaręczał, że wkrótce zjawią się tu archeolodzy z Krakowa, którzy przebadają ten teren. Jak się później okazało, były to tylko czcze obietnice. Prof. Moskwa nie dał sobie wydrzeć tego obiektu. Był sam na miejscu i po dwóch latach tzn. w r. 1974 w czasie wakacji przeprowadził tu wykopki w dwóch miejscach, dokładnie przeze mnie wskazanych. Podobno wykopaliska były bardzo bogate. Piszę podobno, gdyż ze względu na chorobę nie mogłem być obecny przy tych wykopkach. Jak mi jednak mówił p. Bronisław Cmela z Muzeum z Rzeszowa, uzyskano bardzo liczny i cenny materiał. Stwierdzono niezbicie, że chodzi tu nie o cmentarzysko, ale o osadę z grupy tarnobrzeskiej, co potwierdziło i moje przekonania. Od siebie dodaję, że ceramika z tych jam nosi wyraźny ślad celowego zniszczenia. Nie została bowiem zniszczona, jak gdzie indziej przez orkę, lecz umyślnie potłuczona. Całość według mnie robiła wrażenie zaskoczenia i zniszczenia całej osady przez jakichś wrogów, względnie nagłego opuszczenia całej osady przez jej pierwotnych mieszkańców i to w wielkim pośpiechu. Nie wchodzi tu w rachubę wylew Sanu, gdyż miejsce to, jak już wspomniałem, jest usytuowane na bardzo wysokim brzegu i na pewno nigdy nie było zalane przez San, który płynie kilkadziesiąt metrów poniżej. Był więc jakiś dramat, który położył kres istnieniu tejże osady, która przestała istnieć, bo w tym miejscu nie ma już żadnych śladów dalszego jej istnienia w wiekach następnych, nie ma śladów późniejszego osadnictwa. Dokładnie o wyniku i ważności tych wykopalisk dowiemy się, gdy wszystkie materiały z tego stanowiska zostaną zbadane przez archeologów w Rzeszowie a wyniki tych badań zostaną opublikowane w Kwartalniku Archeologicznym. Cieszę się, że to stanowisko zostało w końcu przebadane, nie uległo zupełnej zagładzie, a stało się to częściowo dzięki moim wysiłkom i staraniom. Jednym malkontentem pozostał miejscowy ks. Proboszcz Władysław Rachwał, któremu przy okazji któryś z archeologów odkręcił i ukradł w nocy stare, zabytkowe klamki od drzwi w kościele. Drugim miejscem mojego zainteresowania po prawej stronie Sanu były Zboiska: na północny wschód od Mokradła przysiółka Bielin. Będąc nieraz gościem u śp. Sagana, teścia Stanisława Urbanika, razem z nimi odbywaliśmy długie wędrówki poszukiwawcze po tym terenie. Jest to już była granica austriacko-rosyjska. Teren lekko pagórkowaty. Na tych pagórkach znalazłem też wiele odprysków z krzemienia, wiór, kilka skrobaczy - słowem, są ślady prehistorycznego osadnictwa. Spotyka się tu również większe i mniejsze ułamki glinianych naczyń. Trudno jednak coś konkretnego na ich temat powiedzieć, gdyż są bardzo rozwleczone, brak jakiegoś ich skupiska - ot wyraźne znaleziska luźne, a nie-związane niczem ze sobą. W każdym razie miejsce to nie jest narzucone na mapę odkryć archeologicznych i zasługuje na bardziej szczegółowe przeczesanie. Odkrycie skarbu w Łętowni. Wczoraj 9.10.1976 roku spotkałem się z panem Sibigą, kierownikiem szkoły w Łętowni i ucięliśmy sobie dłuższą rozmowę na temat staroci tego terenu. Wypytałem go dokładnie na temat dokonanego niedawno wykopaliska, a raczej znaleziska monet z czasów Jana Kazimierza. Otóż wyorał go miejscowy rolnik w czasie prac polowych. Monety znajdowały się w starym garnku, który jest u P. Sibigi. Były to przeważnie szelągi Jana Kazimierza, te prawdziwe, a nie boratynki. Wśród nich znajdowały się różne monety srebrne z tego czasu, poczwórnego gatunku. Okazy ich ma P. Sibigą u siebie. Jak rolnik opowiada były też monety poobcinane w kwadrat i jeszcze, "jakieś inne." Pierwszym, który widział te monety, był miejscowy ks. Proboszcz, ks. Hejnosz. Miał on nawet dostać garść tych pieniędzy od znalazcy, które potem dał swojemu kuzynowi, który miał ich przehandlować na szablę tak, że te pieniądze przepadły. Tamtego roku byłem sam u ks. Hejnosza i pytałem się go o ten skarb. Moje pytanie zbył byle czem i wcale nie przyznał się, że on w tym brał również udział. Pokazał mi tylko jeden solidus - szelążek z tego skarbu, bo tyle rzekomo z niego miał. Był ten solidus w doskonałym stanie, jakby co dopiero wyszedł z mennicy. Około 60 sztuk z tych pieniędzy dostał sam P. Sibigą. Niestety przyczepili się do niego jego profesorowie. Robi bowiem zaocznie magisterium z historii u P. Półćwiartka w Rzeszowie i musiał im oddać po kilkanaście sztuk tak, że jemu samemu zostało też bardzo mało. P. Sibiga wylicza, że licząc wszystko razem z tym co zabrał do Muzeum w Rzeszowie, wszystkich monet było 1000 sztuk. Wcale pokaźna ilość. Powstaje jeszcze pytanie: czy ten rolnik zeznał wszystko jak rzeczywiście było ? Czy ujawnił wszystkie monety, czy nie zachował części skarbu dla siebie ? Może go już spieniężył ? Czy nie było w tym skarbie złotych pieniędzy, o których w ogóle nie wspomina. Nikt spoza rodziny, a zwłaszcza starszej córki, która miała wychodzić wkrótce za mąż, nie był świadkiem znalezienia tego skarbu. Sądzę, że, podobnie jak prawie ze wszystkimi skarbami się dzieje, i tu jest wiele tajemnic, celowo przemilczanych. Ciekawe jest również, do kogo ten skarbiec należał ? Kto go zakopał przed najazdem Szwedów ? Co się stało z jego właścicielem ? Czy stracił życie, czy też - co często się zdarza - zwiodła go pamięć i skarb pozostał w ziemi do tego czasu ? Pytania te jak na razie muszą pozostać bez odpowiedzi. 10.03.2005 Z cyklu - W prasie lokalnej o Rudniku. Rudniccy regionaliści mają swoje logo i nowy zarząd Będą rozpoznawalni Rozstrzygnięto konkurs na logo Towarzystwa Miłośników Ziemi Rudnickiej im. ks. Franciszka Nicałka i "Przeglądu Rudnickiego". Z kilkudziesięciu zgłoszonych projektów wybrano pracę Andrzeja Fedurka i Magdaleny Majcher. Konkurs na stworzenie projektu znaku graficznego TMZR ogłoszono trzy lata temu. Jednak słabe upowszechnienie tej inicjatywy nie przynosiło przez dość długi czas zbyt wielkich efektów. Młodzież w konkursie Dopiero zainteresowanie tym tematem rudnickiej młodzieży dało pożądane wyniki. - Równocześnie z konkursem na logo Towarzystwa, ogłosiliśmy też konkurs na stworzenie znaku "Przeglądu Rudnickiego" - mówi Marian Pędlowski, były prezes TMZR. - Ostatecznie otrzymaliśmy kilkadziesiąt projektów, z których musieliśmy wybrać te najlepsze. Wybór nie był łatwy. Zdecydowana większość projektów to dzieła rudnickich gimnazjalistów. W konkursie na logo Towarzystwa zwyciężył Andrzej Fedurek, znany rudnicki artysta - plastyk, natomiast logo zaproponowane przez Magdalenę Majcher zostało oficjalnym znakiem "Przeglądu Rudnickiego". Obydwa wybrane projekty zostały "doszlifowane" graficznie i zatwierdzone przez Zarząd Towarzystwa Miłośników Ziemi Rudnickiej. Na zwycięzców konkursu czekają skromne upominki i okolicznościowe dyplomy. Ale na pewno największą nagrodą jest umieszczenie ich projektów na łamach "Przeglądu Rudnickiego", jako oficjalnych znaków Towarzystwa i "Przeglądu" - dodaje Pędlowski. 
Zmiany w zarządzie W zeszłą sobotę w rudnickim Miejskim Ośrodku Kultury odbyło się Walne Zgromadzenie Sprawozdawczo-Wyborcze Towarzystwa Miłośników Ziemi Rudnickiej. Celem tego spotkania był wybór nowego Zarządu Towarzystwa oraz, jak się okazało w czasie obrad, wybór nowego prezesa. Sprawujący do tej pory funkcję prezesa TMZR i zarazem redaktora naczelnego "Przeglądu Rudnickiego" Marian Pędlowski postanowił nie kandydować do Zarządu. Jego decyzja była nieodwołalna. Po burzliwych, trwających przeszło trzy godziny, obradach udało się jednak wybrać nowe władze. W skład Zarządu Towarzystwa weszli: Krystyna Wójcik - l wiceprzewodniczący, Stanisław Gazda - II wiceprzewodniczący, Mirosława Małek - skarbnik oraz Małgorzata Sztaba, Lucjan Tabasz i Michał Rosół. Nowym prezesem Towarzystwa Miłośników Ziemi Rudnickiej został Edward Sekulski. [dag, Sztafeta] 9.03.2005 W prasie lokalnej ukazał się kolejny artykuł na temat wystawy Stanisława Dziubaka Wiklina jak kobieta - Jest kapryśna, ale łatwo gnie się pod palcami, chociaż z oporami - mówi Stanisław Dziubak. Trzydziestolecie pracy artystycznej i 50 urodziny świętuje Stanisław Dziubak, tarnobrzeski artysta plastyk, tworzący swoje dzieła z wikliny i wybitny polski propagator plecionkarskiej sztuki. Zanim Stanisław Dziubak zaczął pleść dla sztuki i satysfakcji, był projektantem w spółdzielni wikliniarskiej "Jedność" w Rudniku nad Sanem. - Moja sztuka wyrosła z ziemi. Byłem projektantem wzorów użytkowych, wiec na początku robiłem konkretne rzeczy. Artystycznym wyplataniem zajmuję się od dziesięciu lat. Zafascynowała mnie wiklina, kreuję z niej nowe kształty, głównie w plenerze, nie przejmuję się, że są nietrwałe mówi Dziubak. Na własnym poletku uprawia do 50 odmian wikliny z całego świata. Ta roślina jest wymagająca, niczym kobieta. Potrzebuje ciągłego zainteresowania, czasem wilgoci, czasem ciepła. - Jest kapryśna, ale łatwo gnie się pod palcami, chociaż z oporami - śmieje się artysta. 
Na zdjęciu: podczas wernisażu w Galerii Tarnobrzeskiego Domu Kultury. Stanisław Dziubak jest absolwentem Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Nałęczowie, ma dyplom z plecionkarstwa. Prezesuje Ogólnopolskiemu Stowarzyszeniu Twórczemu "Wiklina", wykłada w Stowarzyszeniu "Akademia Łucznica", jest redaktorem naczelnym tarnobrzeskiego kwartalnika kulturalnego "Afisz", autorem wystaw i tekstów o plecionkarstwie i wiklinie artystycznej, z wikliny tworzy rzeźby i obiekty. Zajmuje się grafiką wydawniczą i scenografią, prowadzi warsztaty wikliniarskie. Jest organizatorem i komisarzem 25 plenerów ogólnopolskich i międzynarodowych. Dwukrotny stypendysta wojewody tarnobrzeskiego, w 1999 r. nagrodzony przez marszałka województwa za działalność w dziedzinie plastyki. Prace na żywo i na fotografii można oglądać w Galerii Tarnobrzeskiego Domu Kultury. Z okazji jubileuszu wystawa zagości także w kilku galeriach polskich. [WW, Echo Dnia] Z cyklu - W prasie lokalnej o Rudniku. Mechanicy z Rudnika. Zespół Szkół w Rudniku nad Sanem posiada idealne warunki do przeprowadzenia egzaminu zewnętrznego na mechanika pojazdów samochodowych. Zespół Szkół im. gen. Władysława Sikorskiego w Rudniku nad Sanem otrzymał akredytację na przeprowadzanie egzaminów zewnętrznych na mechanika pojazdów samochodowych. Jest to jedna z czterech szkół w województwach podkarpackim, lubelskim i małopolskim, której Okręgowa Komisja Egzaminacyjna w Krakowie udzieliła uprawnień na przeprowadzanie egzaminów praktycznych na trzy lata. By szkoła mogła przeprowadzać egzaminy końcowe po zawodówkach i technikach, musi mieć odpowiednio wyposażone sale egzaminacyjne do części praktycznej. 
Sala egzaminacyjna w rudnickim Zespole Szkół spełnia najwyższe standardy do przeprowadzania egzaminów zewnętrznych z zakresu diagnostyki i naprawy samochodu.  Nauka i praca w takich warunkach to przyjemność. "Zespół Szkół w Rudniku nad Sanem posiada idealne warunki do przeprowadzenia egzaminu zewnętrznego na mechanika pojazdów samochodowych" - czytamy w protokole komisji egzaminacyjnej. Sala wyposażona jest w sprzęt najwyższej klasy. Szkoła posiada wyremontowane stanowiska egzaminacyjne, bogatą literaturę fachową, sprzęt multimedialny, a stacja kontroli pojazdów i warsztat samochodowy ma dobrą renomę. Pierwszy egzamin praktyczny na mechanika pojazdów samochodowych odbędzie się już w czerwcu i przystąpią do niego absolwenci trzyletniej zasadniczej szkoły zawodowej o specjalizacji mechanik pojazdów samochodowych. Wyposażenie oraz remont sali egzaminacyjnej pochłonął ponad 108 tysięcy złotych. Najwięcej pieniędzy na sprzęt przeznaczył organ prowadzący, czyli niżańskie starostwo i była to kwota 55 tysięcy złotych. Swój wkład ma też komitet rodzicielski, który wsparł inwestycję 20 tysiącami złotych. Pozostałe pieniądze pochodzą z oszczędności budżetowych szkoły.  - Z naszej szkoły do egzaminu zewnętrznego podejdą 42 osoby - wyjaśnia Edward Wołoszyn, wicedyrektor Zespołu Szkół w Rudniku nad Sanem. - Jest to jeden z najpopularniejszych kierunków i sądzimy, że Okręgowa Komisja Egzaminacyjna skieruje do naszej szkoły jeszcze innych uczniów z okolicznych placówek. Wśród najlepszych W zawodzie mechanik pojazdów samochodowych tylko cztery ośrodki w województwach podkarpackim, lubelskim i małopolskim dostały akredytację na trzy lata. Oprócz Zespołu Szkół w Rudniku nad Sanem, jest to Zespół Szkół Zawodowych nr 1 im. mjr. Henryka Dobrzańskiego w Bychawie (woj. lubelskie), Zespół Szkół Samochodowych w Nowym Sączu (woj. małopolskie) oraz Zespół Szkół Ponad-gimnazjalnych nr 3 im. Stanisława Staszica w Krośnie. [TDM , Echo Dnia] 7.03.2005 Już po raz drugi harcerze z 28 drużyny "Wiklina" z Rudnika nad Sanem przystąpili do 35 Rajdu "Arsenał". Telewizja Miejska Stalowa Wola wyemitowała w ostatnich wiadomościach krótki reportaż z przygotowań do tego wydarzenia. Wywiadu udzielił telewizji drużynowy 28 D.H. "Wiklina" ks. Sławomir Brzeski. Dzięki uprzejmości TVM Stalowa Wola możemy oglądnąć ten reportaż w postaci filmu, jest to plik AV z rozszerzeniem .wmv (można go odtworzyć standardowym Windows Media Playerem) Ściągnij i oglądnij film - reportaż (7.66 MB) o rudnickiej 28 Drużynie Harcerskiej "Wiklina" Uwaga. Ponieważ oglądanie filmu w czasie rzeczywistym wymaga szybkiego łącza, osoby które takim łączem nie dysponują, mogą ściągnąć ten plik na dysk swojego komputera a dopiero potem go otworzyć. W tym celu można np kliknąć na linku do filmu prawym przyciskiem myszy, a następnie użyć opcji "zapisz element docelowy jako" , po czym ściągnąć plik na dysk. Oto kilka kadrów z tego reportażu. 
   Przy okazji warto chyba odwiedzić stronę internetową 28 Drużyny Harcerskiej "Wiklina" z Rudnika. Link  6.03.2005 W prasie lokalnej o Rudniku. Trzecie podejście. Centrum wikliniarstwa w Rudniku na Sanem ?
[TDM, Echo Dnia] Wczoraj nowym prezesem Towarzystwa Miłośników Ziemi Rudnickiej został wybrany Edward Sekulski. Pora najwyższa na 44 zimową rundę Nieustającej Ligi Znajomości Rudnika.  Aby nieco utrudnić zadanie, zdjęcie zostało celowo "lekko" obcięte. Skąd zostało wykonane to ujęcie ? 
Runda 44 zakończy się 12 marca o 23:59. Odpowiedzi jak zwykle proszę nadsyłać na adres : rudnikns@poczta.onet.pl Zasady i wyniki Ligi można znaleźć na stronie ligi. 5.03.2005 Niewielu
czytelników naszej biblioteki miało okazję przeczytać książkę
Dominika Maka "Kwiat dwóch puszcz".
Nie byłoby w tym nic ciekawego, gdyby nie fakt, że autor podpisujący
się tym pseudonimem jest mieszkańcem naszej społeczności, mieszka
w Chałupkach, a jego nazwisko brzmi Kazimierz Cholewa. "Powieść oparta jest
na autentycznych faktach odpowiednio zbeletryzowanych. Główni
bohaterowie to : Michałek, Mariola - hrabianka i Alena, córka
greckiego przemysłowca. Zachowania wszystkich osób opisanych w
powieści wykazują wartości moralno-zachowawcze lat 1938-1958,
których nie dotknął faszyzm Pan Kazimierz pisze dalej.
Ma ukończony rękopis nowej powieści, tym razem fantastycznej oraz
2 dramaty 4.03.2005 3.03.2005
Przemysł ten, umiejętnie
zaszczepiany, od początku dobrze się tam rozwijał, a gdy następnie
hr. Hompesch dalszą organizację tegoż przemysłu powierzył wielkiej
firmie: "Prasko-Rudnickiej fabryce wyrobów koszykarskich",
nastąpił nadzwyczajny rozrost koszykarstwa w Rudniku. Rozwinął
się tam w okolicznych wsiach przemysł koszykarski domowy, a w
samym Rudniku powstała wielka fabryka koszykarska. Przed wojną wyroby rudnickie wychodziły prawie w połowie do różnych krajów zagranicznych i zdobyły sobie światową markę. Słynne stały się w całym świecie piękne koszyki rudnickie, kosze, przybory podróżne, meble, skrzyneczki i t. p. Opowiadają, że jeden rudniczanin wracając do domu z Ameryki po dłuższym tam pobycie i chcąc ucieszyć żonę jakimś pięknym podarunkiem, kupił w Ameryce ładny koszyk i przywiózł go do domu. Tu pokazało się, że koszyk ten właśnie wyrobiony był w Rudniku i w handlu zagranicznym dostał się Ameryki. W powiecie tarnobrzeskim rozwinęło się nieco koszykarstwo głównie przez krajowe szkoły koszykarskie. [...] Całą książkę
można przeczytać w sieci pod adresem : http://www.linux.net.pl/~wkotwica/slomka/slomka.html [link
nadesłał Heweliusz - thx] |
